TUOHEA

19 I ls accostèrent, débarquèrent et allongèrent Tuohea dans la pirogue. Empoisonné par la nourriture absorbée, il ne bougeait plus. Cependant, sa voix répétait encore : « Je suis le roi Tuohea, le roi du Grand sud bordé par l’océan, où tout est sable et corail. Mes vêtements sont la pluie, la mer, le vent et le soleil. Mes quatre yeux regardent partout à la fois mais maintenant, je vois trouble. Opokara est mon dernier voyage, mais je mourrais à Onikau où mes dents se régalaient de chair humaine. À ma disparition, hélas, mes gens, les mauvais esprits, seront des plus malheureux…» P ou atura i raro, rave ihora ia Tuohea ’e amo a’era i roto i te va’a. Nö te i’a ta’ero i ’aihia e ana, ’aita ’oia i hä’uti’uti fa’ahou. Teie rä, ’o töna noa reo tei fa’aro’ohia ma te parau ë : - ’O vau teie, ’o te ari’i Tuohea : te ari’i o to’a nui nei, o to’a i tua ; ’e te fenua, ’o tö’u ï a mähora. Tö’u ’ahu ra, ’o te ra’i ua, te tai, te mata’i ’e te mahana. ’Ua mätau tö’u mata i te hi’o i nä poro e hä, ’ua pöiri rä i teienei. Tei ’Öpokara nei tö’u ’ë’a hope’a ’e ’ei ’Önikau vau e pohe ai, te vähi i mä’aro ai tö’u niho i te ’i’o ta’ata. ’Ia mate au, ’e ’ino ï a tö’u huira’atira .

RkJQdWJsaXNoZXIy NzgwOTcw